Dag 3 de reis naam Muona

Wat een dag! Vanochtend zijn we vroeg opgestaan, om 7 uur, omdat een busje ons om 8 uur zou komen halen om naar muon te vertrekken naar de plek waar we stage gaan lopen. dus wij heel ons hebben en houwen ingepakt. Ik had gelukkig mijn backpack niet helemaal uitgepakt, want dan zou ik de grootste moeite hebben om hem weer in te pakken zonder Veerle haha. Rong half 9kwam een gelukkig redelijk groot busje. We waren namelijk even bang dat onze bagage niet zou gaan passen en we de hele reis met zware backpacks tassen op onze schoot zouden moeten zitten. Maar dat hoefde gelukkig niet. Er waren drie mannen die onze kwamen ophalen waarvan een iemand goed engels kon wat erg fijn was. Hij vroeg of wij het leuk vonden om nog even langs de grote supermarkt te gaan, wat wij natuurlijk prima vonden. In die supermarkt hebben we heel veel eten en drinken ingekocht. Ik hou helemaal niet zo van boodschappen doen, dus ik was blij dat dat al snel weer klaar was :) We hadden ook wat cola voor onze chauffeur gekocht, we wisten namelijk dat het een lange reis zou worden. De man die engels sprak zei dat het 3,5 uur rijden zou zijn, dus wij dachten okee prima. Het begin van de weg was een prima begaanbare weg. Al snel werd het van een goed begaanbare weg naar een minder minder goed begaanbare weg naar een bizar slecht begaanbare weg. Wat regen allemaal wel niet aan kan richten, echt heel erg. Overal liggen stenen en we moesten door water rijden, afgebroken bruggen en stukken weg op de weg. Overal kuilen en hobbels, echt heel bizar en te erg om uit te leggen hoe erg het was. We hebben 7 uur over 110 km gedaan, met een pauze van 5 min.

Daardoor werd ik halverwege een beetje wagenziek van al het gehobbel en het gedoe. Toen heb ik maar en reispilletje genomen, daarvan werd ik wel heel moe maar gelukkig ging de misselijkheid weg.

Wat heel erg mooi was om te zien was om langs alle dorpjes te rijden. Dat was zo anders dan hoe wij het in Nederland gewend zijn. Overal kleine hutjes van stokken en bamboe, soms huizen van steen, waarvan heel veel huizen verwoest waren. Mensen zaten buiten op straat op kleedjes te werken en in rivieren hun kleding te wassen. Als we langs reden dan keek iedereen heel verbaasd op en begonnen ze te zwaaien en te roepen. Kinderen rende heel vaak mee met one auto. Dan zwaaide we natuurlijk terug, waardoor ze nog gelukkiger werden. Mensen hadden daar zo ontzettend weinig, nu helemaal na deze regentijd die huizen en wegen totaal verwoest heeft. We reden onderweg langs een tentenkamp die was opgezet na de waterramp (ernstig regenseizoen) Dat was ook heel indrukwekkend om te zien. Ik besefte mij opeens hoe dichtbij zoveel ellende is en hoe bijzonder goed mensen er mee omgaan.

Op onze hobbelige en af en te spannende tocht, kwamen we opeens bij een grote stoet mensen. Dit bleek een begrafenis te zijn. Dit was heel heftig met heel hard huilende mensen en zingende mensen en mensen die in het gras bedekt zaten. Blijkbaar is het een traditie om mee te lopen met de stoet. Dus twee van de drie mannen die meereden met ons stapte uit en liepen een stukje mee. Dit was echt heel bijzonder. In Nederland zie je wel mensen huilen op een begrafenis, maar dit was zo intens dat we er allemaal stil van werden, ook al kende we helemaal niemand daar.

We hebben ook een hoop dieren gezien op onze heenreis, zoals koeien en geiten. Maar ze waren allemaal zo uitgemergeld, echt niet normaal dun en klein. We bedachten ons wel dat dieren hier afgezien van het slechte eten, niet perse slecht maar het weinig eten wat ze kunnen krijgen, dat ze hier toch een heel goed leven hebben. Ze lopen namelijk vrij rond. Ze kunnen een beetje grazen, slapen en lopen waar ze willen. Alleen word e uiteindelijk opgegeten wat opzicht wel logisch is want mensen hebben eten nodig. We namelijk ook veel kinderen met van die bolle buiken gezien op weg naar Muona, dus dat kinderen echt een voedseltekort hebben (eiwitten geloof ik) echt heel erg. Maar al die kinderen lachen alsnog! heel bijzonder.

Volgens mij heb ik nog heel veel meer gezien waarover ik kan schrijven, want het was zo indrukwekkend. Je bent in zo’n totaal andere wereld!

Toen we na 7 uur eindelijk aankwamen waren we helemaal gaar, maar werden we wel heel lief en leuk ontvangen. Iedereen is zo aardig voor ons en helpen ons mee met onze spullen en begroeten ons heel aardig. Dat voelde erg prettig. Want het is een heel grote cultuurshock en ik moet ook echt wel aan hel veel dingen wennen. Het gaat hier allemaal niet zo vanzelf en het is heel bijzonder om te zien op de positieve manier natuurlijk :D We hebben verder een heerlijk rustige avond gehad en William en Rafael al ontmoet, hele aardige mensen. Morgen gaat rafael ons het dorp laten zien en het ziekenhuis, heel erg fijn. Dus nu ga ik slapen want ik ben heemaal gesloopt :)