Maandag 22/6 tot vrijdag 28/6

Dag 59 kinderafdeling (22/6)
Heerlijk vandaag mochten we weer naar de kinderafdeling. Alleen hebben we voor de laatste 2 weken de koppeltjes anders verdeeld. Het is nu 3-3 en hebben alles volledig gehusseld. Nu is het roos, demi en ik samen en lynn, Marlou en Jorie samen. Ik vind het wel wat hebben, dan leer je elkaar niet alleen privé maar ook zo op stage kennen.

Vandaag begonnen we met de vitale functies opmeten van de kinderen, dat houd in dat je de pols telt, de temperatuur meet en de ademhaling telt. De bloeddruk kan hier niet gemeten worden. Alle kinderen die enigszins in staat zijn om naar de zusterspost te komen, komen daar heen. Ookal zijn ze zo ziek dat ze niet zelf kunnen lopen, dan worden ze gewoon gedragen. Vaak als ik er dan al aan kom lopen beginnen er minstens 3 al heel hard te huilen, wat natuurlijk lekker aanstekelijk werkt voor de rest van de kinderen haha. Maar het lastige aan het huilen is dat je bij de aller kleinste de hartslag niet meer kan horen door mijn stethoscoop en dat de ademhaling ook niet echt meer eerlijk is. En bij de grotere kan je de pols gewoon op de pols voelen tenzij als ze bedenken hmm een blanke raakt mij aan dit vind ik toch niet zo prettig of eng, ondanks dat ik een gesprekje probeer te voeren en ze rustig benader. Dan gaan ze hun polsen in bochten wringen super irritant. Meestal pak ik dan al snel mijn stethoscoop erbij. Op hoop van zegen dat ik de hartslag nog kan horen door het harde gehuil heen haha. Hele uitdaging vitale functies meten bij (zieke) kinderen. Nadat de vitale functies van deze kinderen opgemeten zijn worden ze door de arts gezien en daarna gaan ze in een lopende band door en krijgen ze hun medicijnen. Ik zeg ideaal! Ook voor de verpleegkundigen is dit echt heel handig.

Verder was de dag redelijk druk met veel verschillende opnames. De opnames waren alleen maar kinderen met malaria. Dan ben ik echt weer dankbaar met mijn malaria pillen, want je kan echt heel heel erg ziek worden van malaria.

Ik was rustig bezig met medicijnen klaar maken voor een nieuwe opnamen toen ik opeens door roos erop gewezen was dat er iets mis was met een kindje. Toen we er naar toe gingen was de verpleegkundige net 'klaar' met reanimeren en was het kindje overleden....
Dit kwam redelijk onverwachts voor mij. Ik wist wel dat het kindje heel ziek was, want ik had haar vanmiddag nog zuurstof gegeven en toe. Dacht ik al hmm.. Dit kindje is echt heel heel ziek. In het begin wilde de ouders ook niet dat het kindje zuurstof zou krijgen. Dat hebben wel meerdere ouders, zuurstof therapie is namelijk een hele onbekende therapie en ondanks dat je uitlegt wat er gebeurd staan veel ouders het niet toe dat hun kindje zuurstof krijgt. Dat was dus ook aan de hand bij deze casus. Toen de ouders zagen dat het alleen maar slechter en slechter met het kindje ging zijn ze toch maar ingestemd met de zuurstof therapie, het kindje was erg zwak en er was ook verteld dat het nu even geen eten mocht. Helemaal niet terwijl ze sliep. Dit is helaas wel gebeurd, toen is waarschijnlijk het kindje gestikt in haar eten. Ze sliep namelijk en was veelte zwak om te hoesten of iets. Het was natuurlijk een combinatie van dat het kindje is overleden, maar vind het dan wel heel jammer dat zo'n ziek kindje hieraan moet overlijden.
Ze werd heel mooi door de familie meegedragen naar huis. Achterop de rug. Het was een heel mooi gezicht.

Dag 60 kinderafdeling plotseling (23/6)
Vannacht was er weer een kindje overleden. Dit hoorde we toen we vanochtend op de afdeling kwamen. Ook lag de afdeling heel vol. Er waren erg veel kinderen. En during the day waren er ook erg veel opnames van kinderen.
Toen ik bezig was met een opnamen (samen met een verpleegkundige die gewoon chichewa kan) had ik me even 2 seconden omgedraaid om een spuit te pakken. Ik vroeg me al af of het kindje wel leefde zo stil lag ze op de tafel toen zag ik gelukkig de ogen knipperen van het kindje. De verpleegkundige was al aan de halsslagader aan het voelen. En ik dacht al dit kam 2 kanten op gaan of het is gewoon gemakkelijk om daar de pols te voelen of hij doet het om te controleren of ze is overleden. Toen hij opeens zei (toen ik omgedraaid was) pepani wat sorry betekend. Dus ik draai me met een ruk om, om te kijken wat er aan de hand was, begon de moeder door merg en been te huilen. Ik dacht echt even wat moet ik hiermee. Die arme vrouw was zo verdrietig. Bijna hysterisch, wat ik natuurlijk heel goed snap! Maar dát maakt het wel heel lastig om een gepaste reactie te geven. Ik was echt geschrokken dat het zo snel ging. Ik had al wel gedacht huh ademt ze nog. Maar niet perse verwacht dat het ook echt zo zou zijn.

Verder de dag heb ik vooral gehoopt dat de andere kindjes het zouden overleven. Het is heel raar om steeds dode kindjes te zien. Dat ben je niet gewend. Al kan ik het wel redelijk goed van me af zetten. Maar dode kinderen/baby's wennen nooit!

Verder de dag vooral bezig geweest met opnames en medicatie.

Dag 61 avonddienst (24/6)
Vandaag hadden deem, roos en ik een avonddienst van 17 uur tot 23 uur. Dus we konden vandaag heerlijk uitslapen. Voor zover het lukte. Ik werd natuurlijk gewoon vaste prik kwart voor 7 wakker. Gelukkig is de gedachte dat je langer kan blijven liggen wel echt heel erg fijn! Daar kon ik lekker van genieten. Verder hebben we het rustig san gedaan een beetje een filmpje zitten kijken en geprobeerd donuts te maken haha. Met nadruk op proberen! Ze waren aan de buiten kant helemaal zwart en de binnenkant was nog niet gaar... Echt niet oké. Daar ging ons idee van lekkere donuts eten, we hadden wel hele mooie vormpjes gemaakt. Van piemels hahaha (a) krijg je met 6 meiden in 1 huis.

Om 5 uur hadden we eigenlijk niet zo heel veel zin meer om naar de afdeling te gaan maar gelukkig als je er eenmaal bent is het heel goed te doen. Het was erg rustig. Toen we aankwamen waren er nog 2 opnames verder bestond onze avonddienst uit medicatie delen, een bloedtransfusie delen en kletsen haha. Ook heel belangrijk mogen we natuurlijk niet vergeten. Bij het medicatie uitdelen was ik natuurlijk weer de handige Harrie die medicatie door een infuus wilde geven maar door de weerstand vloog alle medicatie terug recht in mijn gezicht haha. Dus toen zat mijn gezicht vol met antibiotica... Kan daar ook niks meer mee mis gaan laten we maar zeggen,,

Ook heeft iemand ons de niu laten zien dat is de afdeling voor ondervoede kindjes. Die hadden we nog nooit gezien en die zat buiten het ziekenhuis.

Ik was helemaal vergeten om te gaan avondeten dus toen we om 11 terug kwamen in ons huis had ik echt heel heel veel honger! Dus het was snel eten en naar bed want de volgende dag hadden we een dag dienst.

Dag 62 wil je met mij trouwen? (25/6)
Vandaag ben ik weer ten huwelijk gevraagd. En het was zo schattig. Dit kindje had volledig verbrande billen. En een deel van zijn benen was verbrand dus die had echt super veel pijn. Toen de wonden verzorgd moesten worden wilde ik het kindje een beetje afleiden. Ik had een pen en een papiertje in mijn zak. Dus probeerde ik hem afteleiden wat hij in het begin volgens mij alleen maar irritant vond maar ach irritatie is beter dan pijn laten we maar zeggen haha. Later toen hij merkte wat een pen was en dat er kleur uit kwam werd hij helemaal enthousiast. Met af en toe een vertrokken gezichtje van de pijn. Later zei hij iets in chichewa, dus ik dacht ja geen idee wat je zegt. Vertaald de verpleegkundige dat hij zegt dat ie met mij wilt trouwen. Aaaah toen smolt mijn hart weer! Super schattig.

Smiddags ben ik maar een uurtje op de afdeling geweest omdat mijn opdrachten die we moesten maken werden nagekeken. Het waren veel en grote opdrachten dus het duurde best lang voor alles nagekeken was. Ik had 37 A4 pagina's vol. Gelukkig vond Sheila dat de opdrachten goed waren en dat we ons best hadden gedaan. Nadat mijn en Marlou haar opdrachten nagekeken waren was ik helemaal gaar! Gelukkig was het tijd om naar huis te gaan.

Dag 63 friday party day (26/6)
Vandaag waren we lekker vrij! Dus hebben we zoals altijd het er lekker van genomen om uit te slapen. We wisten namelijk dat, dat zondag niet kan van wegen het giraffe park. Verder gingen we dingetjes voorbereiden voor ons feestje van vanavond. Want het is natuurlijk weer vrijdag dusss... Party day!
Gelukkig hebben we hele lieve mensen uit het ziekenhuis die ons geholpen hebben met de inkopen en het regelen van alles. Verder ben ik nog naar de markt toe gegaan, want we moesten ook eten vandaag.
Vlak voordat het feestje begon viel de stroom uit... Echt te ideaal haha. Dus wij konden niet eten. Net toen ik op het punt stond om een boterham te gaan eten deed na 2 uur de stroom het weer en konden we snel een eitje eten. Dat is ons gemakkelijke eten geworden. Ik eet echt zoveel eieren hier niet normaal. Maar wel heel lekker.

Het feestje was ook helemaal geslaagd. Het is zo leuk dat iedereen echt danst hier! En ze proberen je dansjes aan te leren maar daar ben ik echt niet soepel genoeg voor. Dus dan wordt ik weer lekker uitgelachen haha. Als ze zeggen dat ik kan dansen weet ik dat ze dronken zijn dat is toch wel een fijn meet punt. Voor vanavond hadden ze beef gehaald. Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat, dat minder stinkt dan die vieze geit. Maar alle Malawianen zeggen van wel dus we zullen het zien!

Er was weer een feestje in de cuppenhal dus daar zijn we ook nog even wezen dansen. En zoals altijd was het weer een hele gezellige avond!

Dag 64 stop.... En door! (27/6)
Gelukkig waren mijn wensen uitgekomen en stonk het huis een stuk minder! Het was nog steeds wel echt een bende dus we hebben weer goed staan opruimen. Hete lastige bij ons is dat we ook onze theedoeken en vaatdoeken etc met de hand moeten wassen. Dit proberen we wel uit te koken enzo maar toch blijft het heel erg vies. En al helemaal zo naar het einde toe wordt alles steeds viezer. Ben wel heel blij dat we ijzersponsjes en een soort schoonmaak middel gekocht hadden anders was het echt geen doen.

Toen alles weer schoon was waren we bekand weer moe. Maar ons brood was op en voor morgen (giraffe park) moesten we een picknick meenemen. Dus ik dacht ik loop wel even naar de tuckshop dat is bij het ziekenhuis dus niet ver lopen. Hadden ze daar helemaal niks. Normaal gesproken lopen wij niet alleen naar de markt toe want er zijn zoveel mensen daar die iets van je willen. Maar ik had nu mijn telefoon niet mee en ik dacht 'ach boeiend ik heb geen zin om terug te lopen ik ga wel alleen' nou ik heb me echt strak gelachen. Ik liep wel een beetje door maar echt iedereen wilde me helpen en alles dragen voor me. Ook was iedereen een vriend van me echt zo grappig haha. Ook echt totaal niet eng ofzo. Gelukkig!

Je raad het echt nooit maar we zijn met wat mensen van het ziekenhuis weer naar de markt geweest. We zijn naar een tentje geweest waar blijkbaar ook andere jaren mensen van het roc waren geweest. Want er was een hele grote vlag met nieuw nijmegen er boven geschilderd en overal om heen stonden namen van de mensen die daar geweest waren van onze school. Dus wij konden natuurlijk niet achter blijven hebben ook onze namen erbij geschreven, zei het met gevaar voor eigen leven ik moest namelijk op een fietst staan om het te kunnen schrijven. En achter mij stond iemand om me vast te houden en opzij iemand om de fiets vast te houden. En ik met een veelte geconcentreerd gezicht was aan het schrijven. Het moet echt een heel grappig gezicht geweest zijn. Verder hebben we echt een hele gezellige

Dag 65 moe?? Neuj ken handig (28/6)
Vandaag moesten we echt heel vroeg opstaan vanmorgen want om half 7 zouden we vertrekken naar chikawa om naar het giraffe park te gaan met Raphael. Hij zou rijden met zijn pick up super leuk! We hadden afgesproken dat we allemaal iets mee zouden nemen voor een picknick. Ook de zoon van Raphael zou mee gaan alleen die ontmoeten we bij het park want die woont daar dichtbij. Achterin de pick-up was het echt nog heel heel erg koud zo s'ochtends vroeg. Dus deem en ik zaten te bevriezen want wij hadden geen deken of iets meegenomen. Dus maar even koud hebben. Na 3 uur kwamen we aan. Gelukkig begon het toen wat warmer te worden en begonnen mijn tenen een beetje te ontdooien. Wat ook echt wel nodig was.
Het park was niet heel groot maar wel heel leuk om te zien. Ze hadden giraffes, zeebra's 1 buffel en wat antilopen. Echt leuk om te zien en vooral ook heel erg gezellig.

Adina de vrouw van Raphael had in alle vroegte frietjes voor ons staan maken! Super lief en vooral ook heel erg lekker! Dus onze lunch was ook helemaal compleet met eitjes die wij hadden gebakken en lekkere frietjes. Daarna zijn we terug gereden via een fabriek voor suiker. Dat was ook heel gaaf om te zien. Raphael vertelde ons dat soms die vrachtauto's een maand daar moeten wachten op hun vracht, echt bizar!
Op de terug reis was er heel heel heel veel stof. Ik zat echt letterlijk van boven tot onder vol met stof. Iedereen viel het ook op dat ik zo onder zand en stof zat. Dus een douche was echt nodig haha. Ook ben ik door de hobbels een paar keer de lucht in geschoten en tegen de randen geknalt. Heb nu blauwe plekken overal over mijn lichaam haha. Ideaal.

Savonds waren we uitgenodigd om bij Raphael en adina te gaan koken. Echt zoo lekker was het weer! Adina kan goed koken. Dit keer keek ik wel uit met hoe ik het in het Engels zeg. Want de eerste keer zei ik tegen adina you are a good cock. Alleen perongeluk op een Nederlandse manier. Helemaal niet beseft dat, dat in het Engels heel wat anders betekend... Oeps haha dat wordt me nog steeds achter volgt haha. Maar nu keek ik goed uit met wat ik zei!

En omdat wij niet genoeg kunnen krijgen van feestjes, waren er vanavond nog wat mensen bij ons langs gekomen om een biertje te drinken. Ik ging ze proberen weerwolven uit te leggen. Nou dat is echt heel erg lastig in het Engels en als de helft steeds niet luisterde.. Hahaha maar wel echt hilarisch. Ik ben daarna wel snel naar bed toe gegaan want ik was echt heel erg moe van al het weinige slapen enzo