Dag 5 Eerste ziekenhuis bezoek

Vannacht hadden Linn en ik niet heel goed geslapen, omdat ik een beetje spoken zag en hoorde haha. Ik werd wakker en dacht dat ik oprecht iemand in het huisje hoorde. Linn dacht dat ook, dus wij als twee helden op sokken met een zaklamp (hij kwam perfect van pas papa haha) en een selfiestick in de aanslag, naar de woonkamer, waar natuurlijk niets te zien was en alle deuren netjes nog opslot zaten :) Rond 8 uur werd ik gebeld door Raphael of het lukte om om 9 uur klaar te zijn om het ziekenhuis te zien en kennis te maken met Sheila. Ik dacht meteen ooh leuk! Dus wij snel eten en aankleden en richting het ziekenhuis waar we Sheila ontmoette, ook weer zo’n lieve vrouw! We hebben alleen nog maar aardige mensen ontmoet. We hebben met Sheila even het schema doorgenomen en wat belangrijke dingetjes. Daarna hebben we een rondleiding gehad door het ziekenhuis, wat een bizar groot ziekenhuis of nja het Radboud en het CWZ zijn vast groter. Dit was groter dan ik verwacht had, ik ga ook zomaar de weg een keer kwijt raken en ze hebben ook een aantal mooie spullen, ook die ik herken van het Radboud. Verder is het heel anders dan in Nederland, de kamers en de soorten bedden, maar dat had ik ook niet anders verwacht. Verder zijn de gangen allemaal buiten, wel met een dakje, maar over het algemeen loop je buiten wat super mooi is met groene tuinen en zo. Het grappige, nu al zag ik was dat veel mensen buiten zaten en er veel familie die zorgt voor de patienten. Er waren speciale plekken waar familie kan koken voor patiënten echt heel gaaf om t zien. Verder hebben we nog niet heel veel gezien, maar dat zullen we maandag wel zien, want dan beginnen Linn en ik heel heftig op obstetrie ward. Om 14 uur zijn we met zuster Adina de vrouw van Raphael en nog twee andere mensen naar een buitendorp gegaan om voorlichting te geven en hebben ze het ons voorgedaan. Daar waren we wel weer beroemdheden ze begonnen namelijk met dansen en wij dachten laten we maar mee dansen anders werd het een hele ongemakkelijke situatie. Nou iedereen kwam om ons heen staan en wilde met ons dansen, sommige waren wel bang voor ons maar de meeste wilde handen klappen erbij. Toen de voorlichting werd gegeven was er een groepje jongens die steeds mijn aandacht wilde met gebaren. Toen ging ik hun gebaren nadoen wat ze helemaal geweldig vonden, ze lagen helemaal in een deuk.

Ik denk dat er tijdens de voorlichting uiteindelijk wel 200 mensen waren, echt heel erg bizar dat de mensen je hier zo anders behandelen vanwege je huidskleur terwijl ik me helemaal niet anders voel. Ik vind mezelf gelijk aan de anderen, maar zo voelen zij het niet. Ze buigen zelfs voor je wat ik heel ongemakkelijk vond, ik zou zo terug kunnen buigen. Wat ik heel leuk vind is dat ze met ons op de foto wilde en allemaal weer zo heerlijk vriendelijk waren. Ik snap helemaal waarom ze Malawi het warme hart van Afrika noemen!

We zijn met de ambulanc naar dat buitendorpje gegaan wat weer zo’n hobbelige weg was haha. Lekker een beurse kont, maar dat is niet zo erg. Zuster Adina en de andere twee mannen hebben ons meegenomen naar een plek waar de verwoestingen heel goed konden zien. Heel erg, maar wel heel mooi dat ze het ons hebben laten zien. Het was een zandvlakte waar alleen maar wat bomen stonden en ze vertelde ons dat er een dorp had gestaan die volledig verwoest was en waar maar 1 overlevende van is overgebleven, echt onwijs erg. Ik kreeg er helemaal kippenvel van. Een stukje verder was een rivier waarvan ze vertelde dat de rivier er oorspronkelijk niet was maar dat het nu de grens aanduid met Mozambique. De rivier is gekomen van de overstromingen, daar vlak naast lag een volledig verwoest treinspoor die ook helemaal verwoest is geraakt. We werden er helemaal stil van. Toen we weer terug liepen naar de auto liep er een helemaal stoet mensen achter ons aan die onze huidskleur helemaal geweldig vonden, maar ook om geld vroegen. Ook op het dorpje waar de voorlichting is gegeven werden er een hoop kinderen onderzocht met dikke buiken en kapotte kleren, maar ze lachen en danse allemaal.

Op de terugweg konden we een hele mooie zonsondergang zien, waarbij ik echt dacht wauw dit is dus Afrika! Zo zag het er ook uit met bomen, kleuren en veel zand, echt fantastisch en bizar tegelijkertijd.

‘ S avonds is voor ons de eerste keer stroom uitgevallen. Dikke paniek natuurlijk, want het was al donker. Jorie stond onder de douche en kwam met stress de badkamer uit, haha het was wel een heel grappig gezicht. Gelukkig had ik papa’s zaklamp :p ideaal dus! :D Dit was weer een bijzondere dag met bijzondere ontmoetingen van onwijs aardig en leuke mensen!